<!-- /* Font Definitions */ @font-face {font-family:"Cambria Math"; panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;} @font-face {font-family:Calibri; panose-1:2 15 5 2 2 2 4 3 2 4;} @font-face {font-family:Tahoma; panose-1:2 11 6 4 3 5 4 4 2 4;} /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal { mso-style-parent:""; margin-top:0cm; margin-right:0cm; margin-bottom:10.0pt; margin-left:0cm; text-align:right; line-height:115%; direction:rtl; unicode-bidi:embed; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif";} .MsoChpDefault {} .MsoPapDefault { margin-bottom:10.0pt; line-height:115%;} @page Section1 {size:595.3pt 841.9pt; margin:72.0pt 72.0pt 72.0pt 72.0pt;} div.Section1 {page:Section1;} -->

شاه عباس با شک و تردید به مقام شامخ «حر» قبر آن شهید کربلا را زیارت کرد و برای اطمینان خاطر و یقین قلبی ، دستور نبش را داد و در کمال تعجب ، جسد آن بزرگوار را با لباس خون‌آلود و آثار جراحاتی بر بدنش ، بدون هیچ تغییری مشاهده کرد .
سلطان جای ضربت شمشیر و دستمالی که به دست شریف امام حسین (ع) بر روی آن بسته شده بود را دید. دستور داد تا دستمال را برای تبرک بردارند و دستمال دیگری جای آن ببندند.
با برداشتن دستمال اول ، خون تازه‌ای از زخم جاری شد و دستمال جدید جلوی خونریزی را نگرفت . تا جایی‌که حاضرین مجبور شدند ، دستمال اول را دوباره بر زخم بسته و پیکر مطهر شهید را به خاک بسپارند .